Вс, Ноя 6th, 2011
все | Автор Dproc

Թումանյան. Ախթամարի կղզում

Սըրտիս խորքերեն
Հովեն թե ծովեն
Մի ձեն եմ լըսում.
Ո՛նց է մի աղջիկ
Մեղմ ու հանդարտիկ
Անվերջ արտասվում։

Կոպիտ աշխարհ է,
Մարդը միշտ չար է,
Կյանք է կործանում,
Կյանքն էլ կործանված
Որ անցավ գնաց,
Էլ ետ չի դառնում…

Սըրտիս խորքերեն
Հովեն թե ծովեն
Մի ձեն եմ լըսում.
Ո՛նց է մի աղջիկ
Մեղմ ու հանդարտիկ
Անվերջ արտասվում։

«Թամա՜ր… Ա՜խ, Թամա՜ր…»
Իզո՜ւր… ոչ մի բառ…
Չի պատասխանում։
Սերը որ կորավ,
Սիրտը որ մեռավ,
Արցունքն է մնում…

Սըրտիս խորքերեն
Հովեն թե ծովեն
Մի ձեն եմ լըսում.
Ո՜նց է մի աղջիկ
Մեղմ ու հանդարտիկ
Անվերջ արտասվում…

1915

Метки: , , , , , , , , , , , , ,

2 856

Оставить комментарий

XHTML: Вы можете использовать эти HTML-теги: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>

*