Չարենց. Ես գալիս եմ ահա:- Նայեցե՛ք, նայեցե՛ք:
Ես գալիս եմ ահա:- Նայեցե՛ք, նայեցե՛ք:
Ես գալիս եմ ահա- դարերից…
Ու բերել եմ ինձ հետ երազները իմ սեգ
Ու երգերը ցնդած օրերի:
Նայեցե՛ք, նայեցե՛ք. դուք ինձ չե՞ք ճանաչում.
Ես սիրել եմ աշխարհը- այնքա՜ն…
Բայց հիվանդ օրերի թունավոր կանաչում
Ես թաղել եմ թևերս արնաքամ:
Թաղեցի օրերում, երբ գիշերը անհուն
Խավարով փայփայում ու գերում էր- ձեզ:-
-Ես գալիս եմ ահա` հազարադեմ, բյուրանուն,-
Պոռնիկի պեզ ընկած, աղոթքի պես հեզ…
Метки: - աչքերդ փակի՛ր..., Армения, Армянская культура, Армянская литература, Армянская поэзия, Армянская проза, армянские стихи, История армянской литературы, Ованес Шираз, Паруйр Севак, Поэзия, Раффи, Сиаманто, Сказки Армении. ՁԱԽՈՐԴ ՓԱՆՈՍԸ., стихи армянских поэтов, Стихи Егише Чаренца, Стихи Чаренца, Уильям Сароян, ԱՄԲՈԽՆԵՐԸ ԽԵԼԱԳԱՐՎԱԾ, ԱՆՎԵՐՆԱԳԻՐ, Աշուղ Սայաթ-Նովի նման..., Առավոտ, Բրո՛նզ ես, գուցե՜ չընկանք..., Դու - հողմային մշուշ ու մահ, Եղիշե Չարենց, Ես գալիս եմ ահա:- Նայեցե՛ք, ես իմ այս էպիգրամներով, Ես իմ անուշ Հայաստանի..., Ես սիրում եմ նստել ամեն իրիկուն, Երազ տեսա, Երազում եմ այն երկիրը հեռավոր, ԵՐԵՔԸ, ինչպես Արարատին նետած քար`, Ինչպես երկիրս անսփոփ, Իրիկուն է, Լուսամփոփի՜ պես աղջիկ՝..., Խելահեղ աչքերով..., Կապուտաչյա Հայրենիքից, Հայրենի երգն ես դու մեր՝, ՀԱՅՐԵՆԻՔՈՒՄ, Հեռացումի խոսքեր, հո՛ւր ես..., Ճիշտ այսպիսի անգույն մի գիշեր՝, ՄԱՐԻՈՆԵՏԿԱ, ՄՈՐՍ ՀԱՄԱՐ ԳԱԶԵԼ, նայեցե՛ք, ո՛չ, ո՞վ կբարևի, Ո՞վ կհանդիպի, Չնչին, ՊԱՏԳԱՄ, ՌՈՒԲԱԻՆԵՐ, ՏԵՍԻԼԱԺԱՄԵՐ, ՔԱՄԻՆ, Քույր, քո՛ւյր