Պ. Սևակ. ԲԱՐԻ ԻՐԻԿՈՒՆ
Արեգակն է թեքւում:
Կարճանում է օրը:
Եւ լեռները նորից երեխայ են ծնում
Ստուերների տեսքով,
Որ մեծանում քիչ-քիչ
Ու թաղում են իրենց ծնող մօրը:
Պտտահողմը՝
Յենուած ոտնաթաթի վրայ,
Խոյանում է երկինք՝
Հաստատելով
Ժխտուած առասպելը համբարձումի:
Ցրտող օդում դանդաղ թփրտում է
Մի կտոր տաք մարմին,
Որ թռչուն է կոչւում:
Ինչ-որ կին է կանգնած խուփ դաշտի մէջ,
Եւ ոտների տակով անց է կենում
Երկրագնդի անտես այն առանցքը,
Որի երեւացող մասն է ինքը:
Առանց յանցանքի մէջ բռնուելու,
Առանց վկաների առկայութեան
Ինքս մեղաւոր եմ ինձ ճանաչում
Ու վախւորա՜ծ-քաշւա՜ծ մրմնջում եմ հեռուից,
Մրմնջում եմ արդէն ո՛չ թէ սրան,
Այլ այն մեկին՝ իմի՜ն, հեռաւորի՜ն,
– Բարի իրիկուն քեզ, ի՛մ մենաւոր…
Метки: Аветик Иссакян, Армения, Армянская литература, Армянская поэзия, армянские стихи, Армянский поэт, Егише Чаренц, культура Армении, Мушег Ишхан, Ованес Шираз, Паруйр Севак, стихи на армянском языке, Стихи Паруйра Севака, ԱՆԿԵՂԾ ԱՍԱԾ, ԲԱՐԵԽՕՍ ԵՂԻՐ ԻՄ ԵՒ ԻՄ ՄԻՋԵՒ, ԲԱՐԻ ԻՐԻԿՈՒՆ, Դու՝, ԻԲՐԵՎ ՍԿԻԶԲ, ՀԱՅԱՍՏԱՆ, ՀԱՅՐԵՆԻՔ, ՄԱՐԴ ԷԼ, ՄԱՐԴ ԷԼ ԿԱՅ, ՄԱՐԴ ԷԼ ԿԱՅ ՄԱՐԴ ԷԼ, Նամակ, Պարույր Սևակ, ՔԻՉ ԵՆՔ‚ ԲԱՅՑ ՀԱՅ ԵՆՔ, Քո անունը
