Մեր սուրը փառքով դրեցինք պատեան,-
Մեծ յաղթանակի օրն է ցնծալից.
Պարտուեց մահաշունչ ոսոխը դաժան,
Երգեր են յորդում զուարթ սրտերից:

Հոծ փողոցներում աղմուկ ու շառաչ,
Հոսում են մարդիկ ծափով, ծիծաղով,
Մի մարդ սեղան է բացել տան առաջ,
Լցրել թասերը ոսկեփայլ գինով:

Եւ անցորդներին կանչում է, խնդրում,-
Եղբայրնե՜ր, որդուս կենացը խմե՛նք.
Հերոս է որդիս, յաղթեց թշնամուն,
Ձեր որդիների կենացն էլ խմենք:

Խմում են խինդով, ցնծում երջանիկ,
Եւ զարկում նորից գաւաթներն իրար:
Նրանց մէջ մի հայր ասում է մեղմիկ,-
Է՛ս էլ իմ որդուս հանգստեան համար:

Գլխարկներն իսկոյն հանում են նրանք,
Խոր ակնածանքով լռում են մի պահ.
Խմում են անձայն զոհուածի համար
Եւ հեղում գինին սուրբ հացի վրայ:
1945, Երեւան

Սալնոյ ձորերում, կըռուի ձորերում
Հայդուկն է ընկել խոր վէրքը սըրտին,-
Վէրքը վարդի պէս բացուած, կարմըրուն,
Ու ձեռքն է գըցել կոտրած հրացանին:

Արնոտ դաշտերում ծըղրիդն է ծըղրում,
Հայդուկն է ընկել մահուան խոր քընով.
Հայդուկը հոգում երազ է տեսնում,-
Հայրենի աշխարհն ազա՛տ, ապահո՛վ…

Տեսնում է…արտում հովն է շընկշընկում,
Փայլուն գերանդին զընգում է անո՛յշ.
Ու փոցխ են քաշում սիրուն աղջըկունք՝
Հայդուկի վըրայ երգելով անո՜յշ…

Սալնոյ ձորերում ամպեր են անցնում,
Հայդուկի վըրայ արծիւն է գալիս.
Ա՜խ, սեւ աչերը արծիւն է հանում.
Հայդուկի վըրայ ամպերն են լալիս…
1900 սեպտեմբերի 19, Քիւսնախտ

Метки: Аветик Исаакян, Армянская литература, Армянская поэзия, Армянские поэты, армянские стихи, стихи армянских поэтов, стихи на армянском языке, Ավետիք Իսահակյան