Իսահակյան. ԱԲՈՒ-ԼԱԼԱ ՄԱՀԱՐԻ
Աբու-Լալա Մահարին,
Հռչակավոր բանաստեղծը Բաղդադի,
Տասնեակ տարիներ ապրեց
Խալիֆաների հոյակապ քաղաքում,
Ապրեց փառքի եւ վայելքի մէջ,
Հզօրների եւ մեծատուների հետ սեղան նստեց,
Գիտունների եւ իմաստունների հետ վէճի մտաւ,
Սիրեց եւ փորձեց ընկերներին,
Եղաւ ուրիշ-ուրիշ ազգերի հայրենիքներում,
Տեսաւ եւ դիտեց մարդկանց եւ օրէնքները:
Եւ նրա խորաթափանց ոգին ճանաչեց մարդուն,
Ճանաչեց եւ խորագին ատեց մարդուն
Եւ նրա օրենքները:
Եւ որովհետեւ չունէր կին եւ երեխաներ,
Բոլոր իր հարստութիւնը բաժանեց աղքատներին,
Առաւ իր ուղտերի փոքրիկ քարաւանը`
պաշատով ու պարէնով,
Եւ մի գիշեր, երբ Բաղդադը քուն էր մտել
Տիգրիսի նոճիածածկ ափերի վրայ,-
Գաղտնի հեռացավ քաղաքից…
Метки: Аветик Исаакян, Армянская литература, Армянская поэзия, Армянские поэты, армянские стихи, стихи армянских поэтов, стихи на армянском языке, Ավետիք Իսահակյան
