Հովհաննես Թումանյան. «ՍՈՒՏԱՍԱՆԸ»

Было ли, не было — жил один царь. Объявил этот царь по всей стране:
— Если кто придумает такую небылицу, что я скажу: “Это ложь”, тому я отдам половину своего царства.
Приходит пастух. Говорит:
— Долгой жизни царю! У моего отца была дубинка, которой он доставал до неба и перемешивал звезды.
— А что тут удивительного? — отвечает царь. — У моего деда была трубка, так он бывало один конец возьмет в рот, а другим прикуривает от солнца.
Пастух почесал в затылке и ушел.
Приходит портной. Говорит:
— Уж ты прости меня, царь, собирался я прийти раньше, да запоздал. Вчера сильный дождь шел, гроза разразилась, и молнией разорвало небо. Так я ходил зашивать его.
— Хорошее дело сделал, — говорит царь. — Только зашил ты непрочно — сегодня утром опять дождик моросил.
Ушел и портной ни с чем.
Входит бедняк-крестьянин, а подмышкой у него мера.
— Тебе чего надо? — спрашивает царь.
— Ты мне должен меру золота, вот я и пришел за ним.
— Меру золота? Ложь это! Не должен я тебе никакого золота!
— А раз это ложь, отдавай мне половину царства!
— Нет-нет, правду ты говоришь, — хотел вывернуться царь.
— Если правду говорю — отсыпай меру золота.

Ованес Туманян

ՍՈՒՏԱՍԱՆԸ

Լինում է, չի լինում մի թագավոր։ Էս թագավորը իր երկրումը հայտնում է.
«Ով էնպես սուտ ասի, որ ես ասեմ՝ սուտ է, իմ թագավորթյան կեսը կտամ նրան»։
Գալիս է մի հովիվ։ Ասում է.
— Թագավորն ապրած կենա, իմ հերը մի դագանակ ուներ, որ էստեղից մեկնում էր, երկնքում աստղերը խառնում։
— Կպատահի՛,— պատասխանում է թագավորը։— Իմ պապն էլ մի չիբուխ ուներ, մի ծերը բերանին էր դնում, մյուս ծերը մեկնում, արեգակիցը վառում։
Ստախոսը գլուխը քորելով դուրս է գնում։
Գալիս է մի դերձակ։ Ասում է.
— Ներողությո՛ւն, թագավո՛ր, ես վաղ պիտի գայի, ուշացա։ Երեկ շատ անձրև եկավ, կայծակները տրաքեցին, երկինքը պատռվեց, գնացել էի կարկատելու։
— Հա՜, լավ ես արել,— ասում է թագավորը,— բայց լավ չէիր կարկատել. էս առավոտ մի քիչ անձրև թափվեց։
Սա էլ է դուրս գնում։
Ներս է մտնում մի աղքատ գյուղացի, կոտը կռնատակին։
— Դո՞ւ ինչ ես ուզում, ա՛յ մարդ,— հարցնում է թագավորը։
— Ինձ մի կոտ ոսկի ես պարտ, եկել եմ տանեմ։
— Սի կոտ ոսկի՞,— զարմանում է թագավորը։— Սո՛ւտ ես ասում, ես քեզ ոսկի չեմ պարտ։
— Թե որ սուտ եմ ասում, թագավորությանդ կեսը տուր։
— Չէ՛, չէ՛, ճշմարիտ ես ասում,— խոսքը փոխում է թագավորը։
— Ճշմարիտ եմ ասում՝ մի կոտ ոսկին տուր։

Метки: армянские народные сказки, культура Армении, Лжец, Ованес Туманян, Сказки Армении, Сказки на армянском языке, Сказки Туманяна, Հովհաննես Թումանյան. "ՍՈՒՏԱՍԱՆԸ"