Պ. Սևակ. ՀԱՅՐԵՆԻՔ
Քեզնով երդվելիս
Ձեռքս դնում եմ իմ սրտի վրա`
Սեղմելու նրան,
Որ… հանկարծակի չպայթի դողից…
Ինձնով երդվելիս
Ափըս դնում եմ քո մի ափ հողին,
Ինչպես իմ նախնիք` Սուբ Գրքին իրենց…
Եվ զո՜ւր, իզուր են մեզ ուսուցանել,
Թե յուղոտ մատով Սուրբ Գիրք չեն թերթում:
Ա՜խ, ի՛մ ժողովուրդ, Գի՜րք ժողովողի,
Սուրբ Գիրք… ծամո՜ւմ են… յուղոտ բերանո՜վ`
Քո լավաշիդ պես,
Նշխարհիդ նման…
Եվ աջից նայում`
Տեսնում են հրդեհ,
Ձախից են նայում`
Տեսնում են մոխիր:
Ի՜նչ է. քե՞զ տրվեց կրակը կրթել
Ու դաստիարակել մի ամբողջ նախիր…
Ճակատագրի բերումով դաժան
Ճակատըդ հիմա` փոքրի՜ց էլ փոքրիկ,
Մինչդեռ ճակատիդ գիրը` մեծից մե՜ծ:
Իսկ ո՞վ է դրա ընթերցողն, ո՞ւր է…
Метки: Аветик Иссакян, Армения, Армянская литература, Армянская поэзия, армянские стихи, Армянский поэт, Егише Чаренц, культура Армении, Мушег Ишхан, Ованес Шираз, Паруйр Севак, стихи на армянском языке, Стихи Паруйра Севака, ԱՆԿԵՂԾ ԱՍԱԾ, ԲԱՐԵԽՕՍ ԵՂԻՐ ԻՄ ԵՒ ԻՄ ՄԻՋԵՒ, Դու՝, ԻԲՐԵՎ ՍԿԻԶԲ, ՀԱՅԱՍՏԱՆ, ՀԱՅՐԵՆԻՔ, ՄԱՐԴ ԷԼ, ՄԱՐԴ ԷԼ ԿԱՅ, ՄԱՐԴ ԷԼ ԿԱՅ ՄԱՐԴ ԷԼ, Նամակ, Պարույր Սևակ, ՔԻՉ ԵՆՔ‚ ԲԱՅՑ ՀԱՅ ԵՆՔ, Քո անունը
