Պ. Սևակ. Պետք չէ, սիրելիս, Զուր ես երդվում
Պետք չէ, սիրելիս,
Զուր ես երդվում:
Առանց երդման էլ ես հավատում եմ
Որ հիմա օրդ մի դար է տևում,
Որ փուշ կարոտը քեզ ծվատում է,
Որ գիշերն ի լույս չես քնում հաճախ,
Որ իմ անունն ես կրկնում հաճախ,
Որ աղջկական քո մաքուր բարձին
Թեքված ես տեսնում մի ծերուկ արծիվ
(Անգղ էլ լինի` արծիվ է թվում),
Որ քեզ աշխարհում ոչինչ չի թովում,
Որ առանց սիրուս կյանքդ կորած է.
Որ?
Գիտեմ, ջանս,
Զուր ես կրկնում.
Բայց գիտեմ և այն,
Ինչ դու չգիտես.
Առաջին սերը, ինչպես որ հացը,
Ինչ էլ որ անես` միշտ կուտ է գնում:
Метки: Аветик Иссакян, Армения, Армянская литература, Армянская поэзия, армянские стихи, Армянский поэт, Егише Чаренц, культура Армении, Мушег Ишхан, Ованес Шираз, Паруйр Севак, стихи на армянском языке, Стихи Паруйра Севака, ԱՆԿԵՂԾ ԱՍԱԾ, ԲԱՐԵԽՕՍ ԵՂԻՐ ԻՄ ԵՒ ԻՄ ՄԻՋԵՒ, Դու՝, Թե կուզես ՝ լռի՛ր, ԻԲՐԵՎ ՍԿԻԶԲ, ԻՆՉՊԵ՞Ս Թէ ԲԱԽՏ ՉԿԱ..., ՀԱՅԱՍՏԱՆ, ՀԱՅՐԵՆԻՔ, ՄԱՐԴ ԷԼ, ՄԱՐԴ ԷԼ ԿԱՅ, ՄԱՐԴ ԷԼ ԿԱՅ ՄԱՐԴ ԷԼ, Միանգամից, ՄՈՐ ՁԵՌՔԵՐԸ, Նամակ, Պարույր Սևակ, Պետք չէ սիրելիս Զուր ես երդվում, ՔԻՉ ԵՆՔ‚ ԲԱՅՑ ՀԱՅ ԵՆՔ, Քո անունը
