Հո՜ւշ, հասավ օրը վերջի՜ն, ահավո՜ր.
Սըրով ու հըրով բացվում են էսօր
Հայոց դըժոխքի դըռներն ամրափակ.
Սարսափի պիտի աշխարհքը համակ…
Ո՜ւհ, ի՞նչքան մութն է, գարշահոտ ու պաղ…
Ինչքան ոսկորնե՜ր, կըմախքներ անթաղ…
Էլ ի՞նչ կա հեռվում… հեռվի խավարում…
Ո՞վ է իմանում… ո՞ւմ աչքն է զորում…
Մեջտեղը մենակ, ժեռուտ բարձունքին,
Հողմերի առջև կանգնած է մի կին.
Որդու արյունը իր ձեռքն են տըվել.
— Խըմի՛ր սուլթանի կենացը դու էլ…
Եվ նա, որ մարդ էր ու մայր էր երեկ,
Այժըմ, էն ժայռին կանգնած կիսամերկ,
Անուժ ու ապուշ խելագար է մի,
Բաժակը ձեռքին, որ պիտի խըմի…
Կանգնած է մենակ, և լոկ մոլեգին
Հողմերն են ոռնում ու նըրանք չորս դին…
Բայց՝ հո՜ւշ. լռությո՜ւն… մըթին, ահավոր
Երկինք են նայում կըմախքները չոր,
Ու իրենց կարկամ շըրթունքները բաց՝
Խոսք են ասելու աշխարհքի դիմաց,
Խո՜սք, որ չի լըսված դեռևս լուսնի տակ…
Սարսափի պիտի աշխարհ բովանդակ…

1916

Метки: Армянская культура, Армянская литература, Армянская поэзия, Армянская проза, армянские поэмы, Армянские поэты, Армянские сказки, История армянской литературы, Ованес Туманян, поэты Армении, Сказки Ованеса Туманяна, Стихи Ованеса Туманяна, Դժոխքի հանդեպ, Հովհաննես Թումանյան