Вс, Ноя 6th, 2011
все | Автор Dproc

Թումանյան. Լուսաւորչի Կանթեղը

Կէս գիշերին կանթեղը վառ
Կախ է ընկած երկնքից,
Լուսաւորչի կանթեղն անմար
Հայոց մթնած երկնքից:

Կախ է ընկած առանց պարան
Արագածի կատարին,
Ու սեղանից հսկայական
Լոյս է տալիս աշխարհին:

Լոյս է տալիս երկար դարեր
Ու վառւում է միշտ անշէջ
Սուրբի մաքուր արցունքները
Իւղի տեղակ նրա մէջ:

Ոչ մարդկային ձեռք կը հասնի
Էն ահաւոր բարձունքին,
Եւ ոչ քամին կը հանգցնի`
Վիշապ-քամին ահագին:

Երբ պատում է մութ խաւարը
Չնաշխարհիկ մեր երկրին,
Երբ տիրում է ահն ու վախը
Թոյլ կասկածոտ սրտերին,

Ով անմեղ է, լիքը սիրով
Ու հավատով անսասան,
Ով նայում է վառ յոյսերով
Դէպի Հայոց ապագան,-

Նա կը տեսնի էն մշտավառ
Ջահը կախուած երկնքից,
Ասես` Աստծոյ աչքը պայծառ
Հսկում է ցած՝ երկնքից:

Метки: , , , , , , , , , , , , ,

5 952

Оставить комментарий

XHTML: Вы можете использовать эти HTML-теги: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>

*