Պ. Սևակ. ԱՇԽԱՐՀԻՆ ՄԱՔՐՈՒԹԻՒՆ Է ՊԷՏՔ
Աշխարհին, այո՛ մաքրութի՜ւն է պէտք…
Մաքրութիւն է պէտք՝ ժպիտի՛ ձեւով,
Որ մտնենք նրա տաք քաղցրութեան մէջ,
Ինչպէս մեղուն է փեթակն իր մտնում։
Մաքրութիւն է պէտք՝ ծիծաղի՛ ձեւով,
Որ ժայթքի մեր շուրջ,
Մեզ չհարցնելով՝
Կոհակ առ կոհակ գայ, մեզ լուանայ
Առանց օջախի եւ առանց ջրի…
Մաքրութիւն է պէտք՝ տեսքով մեխակի՛,
Մաքրութիւն է պէտք՝ տեսքով սոխակի՛
Մաքրութիւն է պէտ՛ք,
Որ քարերն անգամ
Ներքնապէս զգան
Իրենց երբեմնի հեղուկ վիճակում,
Որ արտաշնչեն բոյսերն էլ… արե՜ւ
Եւ ո՛չ թէ միայն անտես թթուածին,
Որ մարդն էլ իրեն լաւ զգայ այնպէս,
Ինչպէս մեղեդին՝ վսեմ տաճարում,
Գոյնը՝ հանճարեղ կտաւի վրայ,
Եւ խաղալիքը՝ մանկան ձեռներին…
Աշխարհին… մանկա՜ն մաքրութիւն է պէտք…
Метки: Аветик Иссакян, Армения, Армянская литература, Армянская поэзия, армянские стихи, Армянский поэт, Егише Чаренц, культура Армении, Мушег Ишхан, Ованес Шираз, Паруйр Севак, стихи на армянском языке, Стихи Паруйра Севака, ԱՆԿԵՂԾ ԱՍԱԾ, ԲԱՐԵԽՕՍ ԵՂԻՐ ԻՄ ԵՒ ԻՄ ՄԻՋԵՒ, Դու՝, ԻԲՐԵՎ ՍԿԻԶԲ, ՀԱՅԱՍՏԱՆ, ՀԱՅՐԵՆԻՔ, ՄԱՐԴ ԷԼ, ՄԱՐԴ ԷԼ ԿԱՅ, ՄԱՐԴ ԷԼ ԿԱՅ ՄԱՐԴ ԷԼ, Նամակ, Պարույր Սևակ, ՔԻՉ ԵՆՔ‚ ԲԱՅՑ ՀԱՅ ԵՆՔ, Քո անունը
